5. "Przesłuchania" – Ignis aurum probat

     Rozdział dla Aleksandra, który skomentował wszystkie posty, brawa za wytrwałość :). Mam nadzieję, że kolejny rozdział Wam się spodoba. Miłej lektury!

     Ocknęła się. Bolała ją głowa. Miała wrażenie, że ktoś wyjął ją z lodowatej wody. Obrazy przelatywały jej przed oczami. Pansy, jej ciało, las, szlaban... To tylko zły sen, była pewna! Mroczki przed oczami zniknęły, obrazy ustały, rozejrzała się wokół, była w Skrzydle Szpitalnym. Na łóżku obok siedział Malfoy. Był zgarbiony, miał splecione palce i spuszczoną głowę. Kaszlnęła cicho, zauważył, że się obudziła.

- No nareszcie! - wstał i otworzył okno. Jak na wrzesień wieczorne powietrze było wyjątkowo zimne. Nie zdążył usiąść kiedy do sali wbiegła profesor Lawson, nowa opiekunka Gryfonów i nauczycielka transmutacji. Była wysoka, miała wiecznie nieułożone włosy i bladą cerę. Hermiona kojarzyła ją jako osobę, która razem z Percym była prefektem Gryffindoru.

- Panno Granger,wszystko w porządku? Powie mi ktoś dlaczego nie dostałam żadnego patronusa?! - nie dając czasu na odpowiedź przeszła do dalszych pytań - Oh, dlaczego ty tu leżysz?! - zrezygnowała z form grzecznościowych. - Stało się coś też tobie? - zaatakowała ich potokiem pytań.

- Ona zemdlała. - powiedział Draco, już siedząc. 
- Pewnie z szoku.... - oceniła Lawson. - Przyda się trochę czekolady. - zaczęła się rozglądać. Znalazła jedną czekoladową żabę w szafce koło szpitalnego łóżka uczennicy. Szybko dała przysmak Hermionie, która niechętnie zjadła słodycz. - Powiecie mi dlaczego patronus przyszedł dopiero od twojego brata, Draco? - była jeszcze młoda i bardzo nieoficjalna. Po raz kolejny nie doczekała się jednak odpowiedzi, ponieważ do Sali wparowały Sprout, dyrektorka, Pomfrey oraz Ashton, który utrzymywał przykrytą prześcieradłem Pansy na magicznych noszach. Ostrożnie położył ją na łóżku wgłębi sali. Blada twarz wystająca spod białej płachty wzbudzała strach, a nawet mdłości. Póki nie znalazła się poza zasięgiem ich wzroku, Hermiona zasłoniła oczy palcami, a Dracon wpatrywał się w okno. Dyrektorka przeszła z końca sali do miejsca pobytu Ślizgona i Gryfonki, spojrzała na nich surowo, ale z ogromną troską.

- Poppy, proszę zająć się dziewczyną. - zarządziła zwracając się do wieloletniej przyjaciółki. Pomfrey krzątała się przy Parkinson już dłuższą chwilę, poza jej ruchami i oddechami innych nie było słychać niczego. W końcu padło pytanie. - Czy przeżyje? - zadała pytanie zdławionym głosem Minewra.

- Naturalnie, jest tylko nieprzytomna. Zajmę się nią. - zapewniła. - Została ciężko pobita. - dodała. Wtem przerażony opiekun Ślizgonów wbiegł do Sali i omal nie zemdlał. Draco posunął się trochę, żeby nauczyciel eliksirów mógł usiąść na szpitalnym łóżku. Trafnie zauważył, że nieważne jak dużo miejsca będzie w pomieszczeniu, Horacy usiądzie tu, bo stąd nie było widać rannej dziewczyny.

- Matko, o matko, nie, nie, nie... O matko jedyna kochana... Nie... O Merlinie, o Salazarze, o nie wiem co jeszcze! Nie,nie,nie! - powtarzał Slughorn histerycznym głosem.
- Horacy, zostań tu przy niej. - rozkazała McGonagall. - Za jakiś czas cię wezwę na rozmowę. Spokojnie. - uspokoiła go. -  Panno Granger, da pani radę wstać i iść? - zwróciła się do uczennicy.

- Tak, tylko zemdlałam. - podniosła się powoli, jakby na potwierdzenie swoich słów.

- Z szoku. - wtrącił młodszy Malfoy.

- Doskonale. - skwitowała obecne samopoczucie Hermiony. -  Wasza dwójka za mną, pani Pomfrey zajmie się tą biedną dziewczyną. Pomono jeśli rośliny miały w tym swój udział lub mogą być przydatne teraz to lepiej zostań. Przyjdź do mnie, gdy będziesz pewna,że już na nic się tu nie przydasz. Horacy, czuwaj. Sprawdź czy nie dostała jakiegoś eliksiru lub nie powinna go dostać teraz. Przyjdź na takich warunkach jak Pomona. - jej ton był władczy, ale ciepły. - Panie Malfoy, - zniknęła nutka ciepła - pana wezwę jutro lub na wieczór, tylko po to by dowiedzieć się czy to był urok lub jakieś zaklęcie. Proszę tu czuwać. Gdy wszystkiego się pan dowie proszę o zabezpieczenie terenu tak, żeby nikt nic tam nie ruszał. Ustawiłam już Hagrida na straży. - zakończyła podział zadań. - A teraz, młodzieży, do mojego gabinetu. Hermiona na ołowianych nogach zwlekła się z łóżka i powlokła prosto do gabinetu dyrektorki. Za nią ruszył Malfoy. Droga minęła zaskakująco szybko, a jednocześnie w aż nazbyt przytłaczającej atmosferze. Na miejscu pomyślała, że chyba nie zmienił się jakoś drastycznie. Zresztą, nie miała teraz ochoty ani siły o tym myśleć. Opadli na dwa stojące obok siebie fotele przed biurkiem Minerwy. - Słucham. Wszystkiego co wiecie w tej sprawie. - od razu przeszła do sedna.

- Miałem szlaban,to chyba pani wie. Kilka minut po osiemnastej pojawiłem się przy pokoju nauczycielskim. Szedłem chwilę z profesor Sprout no i tu pojawiła się Granger. - zaczął pierwszy, bo to z jego powodu znaleźli się w szklarni.
- Jako prefekt zostałam poproszona dzisiaj na zielarstwie o pilnowanie kogoś na szlabanie. Pani Sprout poprosiła mnie o to przy wejściu do szklarni. Nie wiedziałam kto to będzie. Po lekcjach, poszłam bez obiadu do biblioteki, odrobiłam lekcje, pouczyłam się. Zobaczyłam godzinę, wypożyczyłam książkę i pobiegłam do drzwi wyjściowych prowadzących w kierunku szklarni. Już na mnie czekali. - zakończyła, tym samym pozwalając Draconowi kontynuować.

- Poszliśmy do szklarni. Dowiedziałem się na czym polega moja robota. - wyjaśnił co robił. - No a ona czytała. - wskazał głową na Hermionę.
- Oddał mi swoje różdżki. Ani na moment nie wychodziliśmy ze szklarni. - zapewniła.

- Różdżki? - uniosła brwi dyrektorka.

- Pożyczyłem od Blaisa. Moja czasem nie działa. - odparł.

- Dalej.-zachęciła ich, nie komentując już liczby mnogiej słowa różdżka.

- Chwilę rozmawialiśmy. Ale to nie była kłótnia, nie byliśmy dość głośno,żeby zagłuszyć krzyk. -powiedziała Hermiona, a odpowiedziało jej jedynie kiwnięcie głową. 
- Nagle usłyszeliśmy krzyk od strony lasu. Nie wiedzieliśmy czyj to głos. - zamilkł, czując ciarki na plecach.

- Od razu razem zdecydowaliśmy, że tam pobiegniemy. - wtrąciła Gryfonka.

- Najpierw chciałem, żeby oddała mi różdżkę. - zaznaczył.

- Oddałam. - podkreśliła z wyrzutem.

- Pobiegliśmy. Znaleźliśmy ją tam gdzie leżała. Nie ruszyliśmy jej. - krótkie, przesączone strachem zdania.
- Ja mu kazałam nic nie ruszać, bo chciał podejść i sprawdzić czy żyje. - uściśliła. Przewrócił oczami, uważając to za mało istotne.

- Ona chciała zostać, ale kazałem jej wracać do szklarni a minimum wysłać patronusa. Ja zostałem. - westchnął ciężko, gdy obraz Pansy leżącej w tak niewielkiej odległości, wrócił.

- Dlaczego? - spytała była opiekunka Gryfonów.

- Gdyby ten ktoś wrócił to chyba nie chciałby zgwałcić mnie tylko dziewczynę. A kto wie czy nie miał w planach powrotu? Biegnąc do szklarni byłaby bezpieczniejsza niż tam. Ja nie jestem zły.- podniósł ręce w geście obronnym.

- Nikt tego nie powiedział. - uspokoiła go gestem dłoni.. -  Co było dalej? - spojrzała ku szatynce.

- Pobiegłam. Chyba z tego stresu, ale nie wyszedł mi patronus. Dobiegłam do szklarni, stała tam profesor Sprout. Wydyszałam tylko,że Pansy jest naga w lesie i znowu biegłam, tym razem z profesor Sprout na miejsce zdarzenia. - powiedziała.

- A pan, panie Malfoy? - spojrzała na blondyna.

- Próbowałem rzucić zaklęcie ocucające. Tylko tyle. Niczego nie dotykałem, stałem tam i było mi niedobrze, ale spokojnie, nie zwymiotowałem! - zastrzegł.

- Dalej? -taktownie ominęła ostatni fragment, nie obdarzając go komentarzem.

- Pojawiła się pani Sprout a ja... no zrobiło mi się słabo. - zawstydziła się dziewczyna.

- Złapałem ją, to znaczy Granger, na prośbę wcześniej wymienionej i tyle. Zaniosłem do Skrzydła Szpitalnego. Po drodze spotkałem mojego brata. Spytał co jest Granger, czy też padła ofiarą tego czegoś. Odpowiedziałem, że nie. A on, że wpadnie później. W sensie do nas, zobaczyć. Spieszyło mu się tam. I zaniosłem ją, no Granger. - mówił jednym tchem. Chciał jak najszybciej zakończyć opowieść, móc przestać o tym myśleć, zamknąć się w sobie, wyłączyć się na zewnętrzne bodźce. Tak byłoby mu najlepiej, to stwarzałoby pozory niedawno co zburzonego kruchego bezpieczeństwa. Cały ten przymus zeznań, choć rozumiany, to irytował. -  Położyłem na łóżku, no wie pani kogo. - nie wiedział czemu, ale zawstydzała go ta sytuacja i przymus mówienia o niej. -  Zaraz się ocknęła to otworzyłem okno. Przyszła profesor Lawson. - wzruszył ramionami. Czuł się zmęczony.

- Ja pamiętam tylko to jak otwierał okno, po tym jak się obudziłam. A wcześniej omdlenie. Tyle. - pokręciła głową zła na siebie, że mimo tylu przeżyć, w obliczu takiej sytuacji zemdlała jak nadwrażliwa pierwszoroczna. 

- Spytała nas o brak patronusa. W sensie profesor Lawson spytała. - uściślił. Przy ustalaniu jego niewinności, przy procesie brata i ojca, musiał zeznawać. To nauczyło go, żeby uściślać wypowiedzi. Przed serią majowych przesłuchań i rozpraw, Kingsley doradził opowiadać mu wszystko z takimi szczegółami, jakie tylko pamiętał. Tak robił też teraz, choć niewiele pamiętał, ponieważ ciągle trzymała go jeszcze adrenalina. Chciał jednak to skończyć, opowiedzieć wszystko najlepiej jak tylko potrafił i czuć wolność. Upragnioną wolność od tych dręczących pytań. -  I o to czy Granger też coś jest, też spytała. Wyjaśniłem, że zemdlała. Profesor powiedziała coś o czekoladzie, znalazła jedną żabę i dała ją tej tutaj. - wskazał głową na Hermionę. - Tyle ,naprawdę. - zapewnił. - Nic więcej. Resztę to pani już zna. - westchnął.

- Czy będąc w szklarni słyszeliście rozmowy, krzyki, kroki, cokolwiek? Wybuchy? - dopytywała. Wierzyła im, ufała, ale chciała im przypomnieć rzeczy, które być może uleciały z pamięci w obliczu takiej tragicznej sytuacji.
- Absolutnie nic. - zapewniła Gryfonka.
- Naprawdę. - przytaknął Malfoy.

- A widzieliście kogoś? Może po drodze do Pansy? Może wracając do szklarni albo na miejscu zdarzenia? - miała zmartwioną minę.

- Nic a nic. - Hermiona smutno pokręciła głową.

- Właśnie! - potwierdził Ślizgon.

- Jesteś absolutnie pewni? - upewniła się.

- Tak. - odpowiedzieli jednocześnie.

- Świetnie. Zapraszam was teraz znowu do Skrzyła Szpitalnego. Musicie się czegoś napić i wyjść z szoku. Sprawdzimy wasze zeznania z innymi osobami. Na razie jesteście wolni, ale zostańcie lepiej na miejscu. I powiedzcie pannie Lawson,że ją wzywam. - zakończyła, uśmiechając się ciepło. Dzięki temu poczuli się mniej samotni. Wyszli. Od razu skierowali się do Skrzydła Szpitalnego. Milczeli całą drogę, ale nie była to niezręczna cisza. Raczej taka pełna zamyślenia, niepewności. Brata Draco już nie było, gdy dotarli na miejsce. Panna Lawson rozmawiała z Horacym. Siedzieli na łóżku w rzędzie od lewej, najbliżej wyjścia, zwróceni twarzą do drzwi.

- O, jesteście,martwiłam się... - podniosła się z miejsca Matylda. - Chcecie herbaty? - zaproponowała. Na końcu sali, za parawanem, pani Pomfrey opiekowała się Pansy. To powodowało nieprzyjemny uścisk w żołądkach, bo sama obecność tu nie dawała chwili wytchnienia od wspomnień ledwo co minionych chwil. Co prawda, parawan był tak daleko, że przypominał jedynie ciut bardziej wyróżniającą się białą plamę, ale to niewiele zmieniało. Dźwięków nie słyszeli żadnych, pani Pomfrey wyciszyła tamtą część Skrzydła, dzięki czemu sobie nie przeszkadzali wzajemnie. I Hermiona, i Draco, każde w swojej głowie, próbowali pocieszać się myślą, że dojście na tamten koniec sali naprawdę zajęłoby im z pół godziny, ale to niewiele dawało. Westchnęli ciężko, siadając na łóżku tuż za tym, na którym siedział opiekun domu węża. Ponieważ oni również byli tyłem do parawanu, Horacy przemógł się, wstał, po czym usiadł na drugiej stronie łóżka, twarzą do nich i, niestety, do parawanu.

- Chyba mieliśmy ją wypić. - powiedziała Hermiona.
- Oh, Matyldo! - obruszył się nagle. -  Oni potrzebują czegoś znacznie bardziej mocnego! - ożywił się dawny Ślizgon. Podszedł do półki z nietypowymi pomocami medyczni, stojącej w głębi pomieszczenia i nalał im po małym kieliszku Ognistej.

- Na pewno? -  Gryfonka zawahała się, kiedy Slughorn podał jej kieliszek.
- Skoro on tak twierdzi... - Lawson z powątpiewaniem wzruszyła ramionami.

- Dyrektorka panią wzywa. - powiedział Draco, któremu właśnie się to przypomniało, po czym wypił cały alkohol jednym haustem.

- To idę. - westchnęła. -  Horacy, potem zrób im jednak herbaty... - rzuciła mu spojrzenie pełne wyrzutu i poszła. Niezadowolony staruszek zrobił im mocnej herbaty. Na zewnątrz było już ciemno. W końcu Lawson wróciła wysyłając Horacego. Matylda niewiele wniosła do sprawy, co zresztaą sama im powiedziała. Potwierdziła zeznania Malfoy na temat sytuacji w szkolnym szpitalu i nie widziała nikogo obcego ani nie zauważyła Pansy wychodzącej ze szkoły. Jej ''następca'', czyli Slughorn, siedział tam dłużej. Razem z dyrektorką napisali list i wysłali sowę do rodziców dziewczyny. On również nie zauważył nikogo, a Pansy nie opowiadała, że ma chłopaka w ogóle ,tym bardziej spoza szkoły. Nie widział, żeby wychodziła. Nikt nie plotkował o jej schadzce. Kiedy był na ''przesłuchaniu'', wysyłając przy tym kolejną sowę do Ministerstwa Magii pani Pomfrey już zadbała o Parkinson i podeszła do nich. Poza szokiem i zmęczeniem nie było im nic. Byli bezpieczni. Jednak cały czas musieli tam zostać. Milczeli. Czuli się ogromnie nieswojo. Unikali swoich spojrzeń. Slughorn wrócił i zawołał ich oraz Matyldę. Przy swoich opiekunach musieli wszystko powtarzać jeszcze raz. Byli niesamowicie skołowani. W końcu McGonagall odezwała się :

- Musimy zawiadomić waszych rodziców. - skończyła przesłuchanie, a zaczęła zwykłą rozmowę na polu dyrektor - uczeń.
- To może być problem. - Granger zrobiła się jeszcze bardziej smutna i blada niż ostatnimi czasy.
- Oczywiście,Hermiono... - Minerwa zmieszała się. - A masz może opiekunów? - próbowała zasugerować. 

- Latem mieszkałam w Norze. Jestem z Ronem i jako rodzice bardzo dobrze mnie traktują. Sądzę,że można ich powiadomić, ale wolałabym nie. - spuściła wzrok zawstydzona tym, że musi się tłumaczyć przy Draconie.

- Dlaczego? - McGonagall miała zatroskany wzrok. 

- Jestem dorosłą czarownicą. A oni nadal przeżywają śmierć Freda. Nie jestem ich dzieckiem, byli i są dla mnie już dość dobrzy. Nie chcę im robić kłopotów. - podniosła głowę. Głos miała spokojny, była opanowana. 

- Przykro mi, ale muszę wysłać ten list. - uśmiechnęła się smutno. Martwiła się o Hermionę. Zawsze była jedną z jej bardziej lubianych uczennic... Wiedziała jak trudno jest Molly i Arturowi, ale nie mogła tak po prostu zostawić Gryfonki z tym wszystkim samej. Postanowiła napisać list i koniec! - A pan, panie Malfoy? - spojrzała na niego, gdy Granger nie oponowała.

- Może pani wysłać list, ale sądzę, że o ile ktoś się pojawi to tylko matka. - faktycznie, jego ojciec odsiadywał wyrok pół roku w Azkabanie. Pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Jesteście wolni. Zajmą się wami wasi opiekunowie. - wyszli z pomieszczenia z westchnieniami ulgi, każde z opiekunem swojego domu. Przed drzwiami czekał Ash. Była jego kolej. Oznajmił,że Hagrid pilnował, nic nie ruszał, Draco faktycznie rzucił tylko zaklęcie cucące. Starszy Malfoy nie widział ani nie słyszał jak Pansy wychodziła, potwierdził to co mówił jego brat na temat spotkania w hallu i wie tyle co nic. Następna była Sprout, która wniosła do sprawy tyle samo co jej poprzednicy. Lawson i Slughorn najpierw uznali, że lepiej byłoby, gdyby ich podopieczni spali w skrzydle szpitalnym, ale szybko zmienili zdanie. Parkinson potrzebowała odpoczynku. Spojrzeli na godzinę i uznali, że zwolnią obydwoje z obowiązku pojawienia się na pierwszej lekcji. Potem każde poszło w swoją stronę odprowadzając przy tym przydzielonego mu nastolatka. Dawny emeryt powiedział tylko:
- Dzielnie się zachowałeś, chłopcze, dobranoc. - po czym odszedł, a młoda nauczycielka 100 razy pytała czy wszystko na pewno jest w porządku po czym rzuciła ''Dobranoc''dopiero wtedy kiedy zrobiło się naprawdę późno. Oba pokoje wspólne były puste. W dormitorium Hermiony i Ginny panował porządek, ruda spała. W pokoju Zabiniego i Malfoya wszędzie było pełno butelek, papierosów, papierków. Blaise leżał na dywanie z podbitym okiem. Dracon nie miał siły ani ochoty sprzątać. Położył się do łóżka tak jak stał. Zasnął od razu. Tylko gryfonka nie mogła zasnąć... Czuła niesamowite wyrzuty sumienia. Może gdyby nie czytała to widziałaby kogoś? Może zamiast się z nim kłócić powinna słuchać? Ale skąd mogła wiedzieć? Ona również położyła się w ubraniach. Wstała jednak, zrobiła sobie jeszcze jedną herbatę i dopiero po wypiciu jej zasnęła.

Mam nadzieję,że rozdział się podobał :). Brakuje tu Fenixy, ale ona powróci wraz z następnym rozdziałem! :)! Przykro mi, ponieważ nikt nie podał tytułu rozdziału. Mile widziane komentarze :)! Następny rozdział jest już gotowy, tylko czeka, żeby go wstawić :)! Dziękuję za tak liczne wejścia. W następnym rozdziale pojawią się zupełnie nowe okoliczności, kłótnie, wizyty bliskich. Zapraszam serdecznie, warto czekać :)!
Pozdrawiam, Eleonora.